Actueel

In deze rubriek krijgt u elke trimester weer een woordje uitleg van onze ondervoorzitter Jan Michiels.  Deze tekst verschijnt trouwens ook in ons infoboekje dat je ontvangt bij een stroting vanaf 1 000 BEF.

Het tweede kwartaal is weer bijna voorbij. Het tweede van ons elfde bestaandsjaar. Zoals we in vorig editoriaal schreven bulkt ons magazijn uit van al wat we weer gekregen en verzameld hebben. 

Zoals we toen zegden hebben we samen met Balen in de Kempen een halve oplegger kunnen meegeven. Het waren vooral een tiental dienbalken om boven de ziekenhuisbedden te hangen. Enorm zware stukken om op te tillen en dat met primitieve middelen, zeggen we maar met onze handen maar vele kleintjes maken één groot. 

Hoe bouwden zij anders in de middeleeuwen? Wij zouden er nu echt werk van moeten maken om dat allemaal eens naar Roemenië over te brengen. Twee opleggers, zoals we reeds schreven, zijn absoluut nodig om het magazijn eens leeg te maken. Maar wie zal dat betalen? Milde sponsors gezocht mar weinig of niet gevonden. 

Plannen zijn er weer genoeg. In juli zijn we weer weg maar voor de enen gaat het vroeg en voor de anderen laat en zo gaan wij in twee groepen en deze keer met het vliegtuig want het is toch zo ver. Duitsland door, Oostenrijk door, Hongarije door en dan nog een heel stuk in Roemenië. Gelukkig zijn nu de hoofdbanen al in "goede" staat. 

Vermits onze groep aanleunt bij het Rode Kruis geven wij zoveel aandacht aan medische hulp en de nood is daar nog zo groot. Het is niet te geloven. Enorm grote ziekenzalen met alleen maar bedden naast elkaar met strozakken als matras. Geen privacy, geen kastje om iets op te leggen, geen urinefles! Hoe ze het doen, wij weten het niet. En dan sanitair? Krantenpapier op de WC's! Zelf gezien! En dat in Europa! De klagers van hier moesten ginder maar eens gaan zien. 

Wij gaan er echt prat op dat wij daar al zoveel veranderingen in gebracht hebben. Honderden nachtkastjes zijn er al afgeleverd. Misschien honderd echte ziekenhuisbedden, echte matrassen, rolstoelen. En er staan er nog heel wat in ons magazijn. Het zou allemaal wegmoeten, want hier staat het niets te doen en ginder hebben ze dit materiaal brood nodig. 

Ons adoptiedorp Amarasti is er ook al wel bij gevaren dat weten de lezers wel. Wij danken langs deze weg ook de honderden dorpsgenoten die bij de laatste ophalingsdag - tussen haakjes, natte, vuile regendag - weer zéér gul zijn geweest en het allerbeste gaat naar Amarasti! Amarasti, Amarasti, het blijft steeds hameren in ons hoofd en het zou nog veel mooier kunnen zijn mocht de gemeentelijke overheid ons daar wat meer apprecieren, maar ja dat is politiek, kleine dorpspolitiek! Tot de volgende keer!